İnsan olmak?

Yeni kayıt sayfasını açıp da bir süre yazamadan öylece kaldığımda, genelde o sayfa hep öyle boş kalıyor.

Öğleden sonra izlediğim video bir takım şeyler canlandırdı hayalimde, belki de öykü ama nasıl yazacağımı bilemedim. 

İncir Reçeli'ni izledim az önce, yazasım geldi ama bir nasıl yazı, henüz ben de bilmiyorum.

Ece Temelkuran'ın yazısı aslında insanlığımızı kaybedişimize dair uzun uzun yazmaya dürtmüştü beni ama aylaklık ettim, onu da yapamadım.

Şimdi nereden yola çıkacağını bilemez halde, sırf bu yeni kayıtı da yazının başındaki genellemenin içine atmamak için aklımdakileri döküyorum. 

Aslında bu sayfada da kalmıyorum; bir oraya bir buraya gidiyorum. Mesela birisi az önce Pucca'ya Ağustos'ta seni 52 kg istiyorum yazmış. Uzun zamandır yapamadığım diyet için ben de kendime Aslı seni Ağustos'ta 54 kg istiyorum desem, nasıl olur diye düşündüm. Eskiden böyle hedef koyardım kendime ve iştahıma yenilmezdim ama artık üç günden fazla direnemiyorum ve her rejimden sonra bir kilo daha alıyorum, nefsi doyurmadan geçen günlerin anısına.

Tüm bu saçmalama bir yana, aklımda duran ve ampül gibi yanıp sönen şey: Canı tehlikedeyken yine de insan olduğunu unutmadan birbirine yardım edebilmek. Yani başta söylediğim yazının son paragrafı. 

Kargaşa anında, sıkılan gazdan kendini korumak için arabasının penceresini kapatmak yerine arabaya alabildiği kadar insanı atıp uzaklaşmayı düşünmeyen ya da daha beteri, düşünüp de "adam sende" diyen zihniyet. 

Bize okulda, kitaplarda, birbirimize yardım etmemiz, zor durumda olan insanlara el uzatmamız öğretilmişti değil mi? Ama bunlar kitap sayfalarında yazıp da; bir arkadaşını ispiyonladığında ya da yardım etmek yerine bir tekme de sen vurduğunda, ödüllendiriliyorsan; sonuçta nasıl olmayı bekliyorsun ki?

Korkuyla, tehditle, yasaklarla büyümeye çalışan küçücük beyin, okuduklarından çok yaşadıklarından etkileniyor. Yalan söylemek çok kötü evladım derken, arkadaşına söylediğin yalana tanık olan bir çocuktan ne bekliyorsun? Yalan söylediğinde cezalandırmanın neye yarayacağını sanıyorsun?

Sonra belgeseller izler, hayvanların birbirlerine destek oldukları sahneleri gözün yaşlıseyredip, arkadaşlarına anlatırsın ama o arkadaşın yere düştüğünde, elinden tutup kaldırmak yerine kahkaha atar, ne komik düşmüştü diye düşünüp sonradan da gülmeye devam edersin.

Çok karıştı her şey, affedin ama biraz düşünün. Ben düşünüyorum, düşüncesiz ve bencil davrandığım zamanları hatırlayıp, kendimi azarlıyorum. Biraz azardan kimseye zarar gelmez. 

Aksi takdirde, ölen birini, arabanı kirletir diye oracıkta bırakır, gidersin ve sonra her gece rüyanda o adamı görebilirsin ya da o anı hep yeniden yaşarsın.


Bundan kötü ceza olabilir mi?
Vicdan, en büyük cezayı verir sana hem de o senin vicdanındır, atsan atamaz, satsan satamazsın.