Eğit beni bebeğim!

Bana güzeell güzeell eğitimler verin vallahi sesim çıkmaz. İnsan bu kadar mı aç olur ya? Daha önce beş gün aldığım eğitimi yeniden alıyorum ve nasıl mutluyum. Bu sefer eğitimde asistanlık da yapıyorum yani rolüm değişti ama onu da sevdim işte.

Üzerime örtülmüş ölü toprağını silkeledim, nasıl iyi geldi. Hep aynı şeyleri yap, aynı insanlarla cebelleş derken hayattan soğumamın kaynağını, tembelliğe övgüler düzen halimin nedenini buldum. Bu önemliydi çünkü ben bu kadar da işe yaramaz biri olamazdım, ama değil mi?

Kendime inancım kalmamıştı, benden bir halt olmayacak deme günlerim geri gelmişti dört sene sonra. Mutsuzdum sayın okur, zor şey o mutsuzlukla mücadele etmek.

İnsanların, senin geçtiğin yollardan geçişini izlemek hem de onlardaki farklı yansımaları görüp, kendine dönüdönüvermek, ne güzelmiş. Öğretilen sistemi iyi niyetle sorgulayan beyinleri dinlemek, insanların o sırada birbirlerine destek olup, birlikte öğrenmelerini izlemek, beni adeta yeniden insan sevgisiyle doldurdu.

Önümde dört gün daha var. İlacım buymuş meğer. Beni hayata döndüren ama etkisi ister istemez kaybolan, rutin iş hayatıyla kaybettirilen, eğitim açlığım doyuruluyor. Var mı dahası?

İnsan, gerçekten kendini ait hissettiği yerde olmalı. Deplasmanda da olsa; eğer top oynamaksa yapmak istediği, ideali, bırakın oynasın. 
Valla bakın.