Çocuk Olmak Ne Güzel Şey... Mi?

Can, babasıyla alışverişe gitti ve bir sürü abur cubur alıp eve geldiler. Normalde abur cubur tabir ettiğimiz cips, kraker benzeri yiyecekleri yedirmemeye çalıştığımız için bugün hevesle "Cips Partisi yapıyoruz" diye eve girdi.

Çeşit çeşit cipsler, Kinder çikolatalar, Fanta... Hepsi televizyonun karşısına dizildi, çizgi film açıldı ama televizyonun sesi kısıldı. James Blunt cd'si kondu. Duvar ile dolap çekmecesi arasına nereden bulduğunu anlamadığım bir kumaş parçası çekildi. Parti açılışında kurdele kesilecekmiş.

Beş dakika içinde partiyi kendine kendine organize etmişti.

Hepimize birer yo-yo verdi. Parti esnasında yo-yo oynayacakmışız. Yeni çılgınlığımız yo-yo, dün gazetede haberi çıkmış, onu okudu. Gece yatarken de "yarışçı çocuklar öyle yapıyormuş" diyerek yo-yolarını başucuna koydu.

Mutfaktan su alıyorum. Annem çarşıdan gelen ıvır zıvırı yerleştiriyor. Can daldı mutfağa ve suda iki günde yumurta içinde büyüttüğü dinozorları ve Sünger Bob'unu aldı; "Patrick ve Sünger de partiye katılıyor".

Annem, o mutfaktan çıktığında "çocuk olmak ne güzel! Dert yok, tasa yok" dedi.

Annemin morali hastalık, üzerine bir de grip olduğu için bir süredir hiç iyi değil. İçine kapandı ve mutsuz görünüyor. Onun için daha hayatının başında olan bir çocuğa özeniyor sanırım.

Kendi açısından haklı da.

Bunu söylediğinde; içimden "çocuk ama onun da kendine göre ne dertleri vardır, kim bilir?" dedim.

Çocukluktan, hep hayatın en güzel zamanları diye bahsedilir.

Bir tek ben mi çocukken çok gamlıydım ya? Hiçbir zaman çocukluğuma dönmek istemedim.

Hep büyüdüğüme sevindim. İnsanlar çocukluk günlerini özlemle andıkça; okul, aile hayatı, hiç bir şey bende geriye dönme isteği uyandırmıyor.

Ben şimdi daha mutluyum. Dertlerim, kaygılarım oluyor ama artık onlarla baş edebilecek gücüm var. Kendi ayaklarım üzerinde duruyorum. Bir sürü şeyin farkındayım.

Çocukluk, bana birilerine bağımlı olduğun, kendi başına birşeyler yapma engelli zamanları, "maruz kalma" durumlarını hatırlatıyor.

Ben herşeyi içime atan bir çocuktum. Asla beni üzen, kaygılandıran şeyleri kimseye anlatmazdım. Belki de bu yüzden hepsini sırtımda taşımaya çalışmak bana bu kadar ağır geldi.

Zaten evdeki hayat çok matah değildi. Bir de dert ettiğim başka şeyleri anlatmak bana utanç verici gelirdi. Hayatta en sevdiğim insan; dedem öldüğünde bile kimse ağladığımı, üzüldüğümü görmedi. Ama ben hala bazen geceleri onu düşündüğümde gözlerime yaşlar dolar. Şu an bile doldu.

Ne demeye bu kadar kapalıymışım, neden kimse beni açmaya uğraşmamış anlamıyorum.

Allah muhafaza erkek olsam Issız Adam gibi birşey olacakmışım. Belki de şimdi kendimi bu kadar kolay ortaya dökmem, içimdeki her şeyi anlatmaya çalışmam bundan.

İçim şişmiş yıllarca!

Konuyu yine kendime bağladım ya bravo bana!

Başa dönersek; tek arzum Can'ın güvende olduğunu bildiği, adam yerine konulduğu, her şeyini anlatabildiği bir ortamda sevgiyle büyümesi.

Gerisi tamamen ona kalıyor.