Nasıl Yazmam Seni Ben?

Bu hayatta "kara kızım" diye çağırdığın annem kadar, çok sevdiğim tek insandın sen!

Keşke babam olsaydın derdim, o küçücük aklımla. Kısacık hayatımdaki ilk kayıptı, senin ölümün.
10 yaşındaydım. Yaşadığım hayal kırıklığını, isyanı, "neden sen?" sorularını da hala çözemedim inan.
Rüyamda görmüştüm bir gün önce gideceğini, ama anlam verememiştim, ta ki haberi alana kadar.

O kapalı kutu, duygusal çocuk halimle, kimsenin önünde ağlayamadım ölümüne. Kimseye söyleyemedim ama senelerce her gece ağladım, senin için.

Beni elimden tutup, gezmeye götürdüğün anlarda, dünyanın en mutlu insanı olurdum. Hala gözümün önünde o halimiz. Elim, senin kocaman ellerinin içinde güvende, yol boyu bana anlattıkların, gösterdiklerin...

Sadece senin elinden yerdim her türlü faydalı, ama nefret ettiğim yiyeceği. Sana hayır demek aklımın ucundan bile geçmezdi.
Hiç istemezdim yanımdan gitmeni, ama giderdin. Her hafta mektuplaşırdık seninle.
Mektup yazmayı, senden sonra içimden çok da gelmeyerek yaptım, itiraf ediyorum.

Keşke daha çok fotoğrafımız olsaymış birlikte. Sadece bunu bulabildim. Çakır gözlerin, yakışıklı yüzün, burada belli bile olmuyor ama hala benim gözlerimin önünde.

Çocuk aklımla inanmak istediğim ve hala da inandığım tek şey: Bir gün yeniden birlikte olacağız.
Sen bana yine "pompiçim" diyeceksin, ben de sana "dedemm!"