Titrek Kabadayı

İş hayatında, bulunduğun pozisyonun sana verdiği; diğerlerinin gözündeki "görece" önem, sorumluluk alanı, yetkiler, bütün hayatının anlamı haline geldiyse hemen bir silkelenmen gerekiyor.

Sevgi ve saygı, patronlarının seni oturttukları koltuktan popona buharlaşma yöntemiyle geçmiyor.

Davranışlarınla, yarattığın olumlu etkiyle, insanlığınla sağlıyorsun onu. Büyük bir yanılsama içinde o ünvan hep seninle yaşayacak sanıyorsun ama sonunda emekli oluyorsun.

İşte o zaman görüyorsun, çevrendeki gerçek insanları ve onların sana olan sahici saygı ve sevgilerini.

İş hayatında içinin huzursuzluğunu, olmamışlığını daha çok seninle çalışanlara yansıtırken;emeklilikte ailene yazık oluyor. Sağladığın konfor nedeniyle seni terk etmeyen çıkarcı karın, senden daha ne kadar fazla faydalanabileceklerinin hesabını yapan, maalesef senin yetiştirdiğin çocukların çekmeye başlıyorlar tüm sevimsizliğini, kendini herkesten başka yere koyup, hiçbir şeyi beğenmez halini.

O günkü davranışlarını gördüğümde sana "o kadar zavallısın ki, içindeki kompleksler, huzursuzluklar seni bu hale getirmiş. Biraz rahat ver kendine, huzur ve sevgi koy şu çirkin, kokulu duygularının yerine, senin için söylüyorum!" diyemedim.
O akşamdan beri boğazım ağrıyor, sana söyleyip içimden atamadığım huzursuzluk, boğazımda düğümlendi.

Seninle hayatım boyunca belki beş kere daha karşılaşırım ama yine de dert edindim seni ve senin gibileri. Kimsenin kimseye terbiyesizlik etmeye hakkı yok.

Çıkar üzerindekileri, her şeyden arın, kendin ol. Zira öldüğünde sen değil, onlar soyuyorlar seni söke söke.
O zaman ne kabadayılığın işliyor, ne o içinde on tane anlam barındıran hesapçı bakışların kimseye.

Titreyecek halin bile olmuyor.

Geberip gidiyorsun işte!





Görsel: Irisz Agocs - Brave