Fahimbey

Bir adamın yazılarını okuyorum.
Yazdıklarında, kendimden öyle çok parça buluyorum ki...
Sokaktaki akordeoncu adam, sonbaharın aslında bugün gelişi, Tomris Uyar, renkli rüyalar oteline gönderme, nefret ettiğinden fazla canının çektiği sigara ama aklından bu fikri bir top gibi gönderme yoluyla; içmeme iradesi, bacağındaki yara, kahve...
Bunları onun adıyla ben mi yazıyorum yoksa? dedirten bu adamın, belli ki durmaksızın çalışan bir kafası ve güzel bir kalbi var. Hiç tanımıyorum, sadece yazılarından biliyorum içini.

Yorum yazılamıyor, yorumlara kapalı blogu. Kaç kez içimden "ne harika yazıyorsun sen, ne güzel insansın" yazmak geldi ama yapmadım. En sonunda, Eylül'e girişi o kadar yalın tarif etmişti ki; Berna'nın bana yaptığını yaptım, mesaj attım, hiç tanımadığım halde. Çünkü bana yapıldığında; yaşadığım şey saf mutluluktu. Kendimi Berna gibi güzel ifade edemedim ama olsun, kendimce kısa ve öz yaptım işte.
"Seviyorum yazılarını" konulu bir mesaj. Tam beklediğim gibi bir tepki verdi. Bu  kadar...
Daha ötesine gerek yoktu ama bugün yazdıklarının üzerine, yazdıklarının bendeki yansımasını sizinle de paylaşmak istedim. Sizin de, eğer okumuyorsanız; okumanızı, bir şeyler hissetmenizi istedim.

Yazmak ne kadar güzel, konuşarak ifade edemediğim bir çok şeyi yazarak ifade edebiliyorum diyemeyeceğim, burada da tutukluk yapıyorum. Ama ne kadar tutuk olsam da; rahatlıyorum, tepki aldıkça da mutlu oluyorum.

İşte böyle...

Görsel: Ahmet Coka