Ortalama insan (ben) psikolojisi

Bu akşam, gittiğimiz yerde, kendimi buralardan uzaklarda, yabancı bir ülkede, küçük bir kasabanın tek barındaymışım gibi hayal ettim. Her akşam, aynı kişilerin geldiği, bardakların ve tabakların 30 senedir değişmediği, garsonun, sahibinin hep aynı gülümsemeyle ya da asık suratla beni karşıladığı bir yerde. İçeri, müdavimlerin dışında biri girerse, herkesin birden gözünü kaçırmadan "kim bu?" bakışlarıyla uzun uzun gelene baktığı, yabancının içeri girdiğine pişman olduğu, bir mekanda.
Mönü yıllardır aynı ama oradaki her yemeğin tadına öyle alışığım ki; birisi farklı bir baharat koysa, yemeği geri gönderebilirim. Herkesin bir yeri var ve kimse kimsenin yerine oturmayı aklından bile geçirmiyor.

İşte aslında ben buyum ya! Bırak beni oraya, doğarım, öğrenirim ve ölürüm. Hiç yeni bir mekan varmış, hadi oraya da gidelim diyen, ben olmam. Birileri söyler, ben gitmem, ta ki o mekan artık ününü kaybeder, belki bir bakmaya giderim. İhtiyaç duymam o yeni yeri görmeye, yeni tada bakmaya. Kaçırdığım yeni tatları, tanıyabileceğim farklı garsonları da dert etmem. Olduğu kadarıyla yeter bana hayatımda tanıdıklarım, tadına baktıklarım.

Herkes birbirinden farklı; kimisi hep yeni şeyler keşfederek var olur, bu hayatta. Ben ise; sadece yaşadığım hayat bunu gerektiriyor diye, yeniliklere ayak uydururum. Zorunda olmadıkça; çok fazla değişikliği de sevmem. Her zaman gittiğim yer, hep tanıdığım insanlarla mutlu mesut yaşarım. Bu iyisi ve doğrusu demiyorum ama her insan bir hamurla dünyaya gelir, buna inanırım. Benim hamurum bu, ne veriliyorsa onu alırım, yeter bana, fazlasını istemem. Benden daha çok bilen, daha çok deneyen insanlar hep olur, olsunlar da. Onlara özenmem, ne verirsen onunla yetinir, kendimce huzuru bulduğum sürece ölene kadar aynı şartlarda yaşayabilirim. Yeni şeyleri zamanla sevdiğim de olur, tanıdığım yeni insanları sevdiğim ve "iyi ki tanıdım seni" dediğim de. Ama bütün bu yenilikler olmazsa; eksikliğini yaşamam. Diğerlerinden ayrıldığım yer, yeni ya da daha iyisinin arayışında olmamam. Olduğu kadarıyla yaşamaya alışmam ve etrafa bakınmadan öylece yaşayıp, gitmeye meyilli olmam.

Gidip, küçük bir yerde, çok daha eski bir zamanda yaşamalıyım hakikaten. İstanbul ve bu devir benim neyime? Herkes hep daha fazlasını başarmak, daha fazlasını kazanmak, en iyiyi ilk keşfeden olmak, herkesten daha çok şey bilmek istiyor, buralarda. Zaman bunu gerektiriyor, okullar bunu öğretiyor.
Ben yabancı kalıyorum, ayak uydurmaya çalıştıkça tökezliyorum. Kendime kızıyorum, kendimden şüphe ediyorum. Oysa, ben böyleyim, ne var bunda?
Elimdekilerle mutlu olduğum sürece, daha zengin, daha başarılı, daha daha daha olmam gerekmiyor ki!

Görsel: Ahmet Coka