Beni de ısırmışlar!

Yok, ben gıcığım kabul ediyorum.
Evet, gıcığım. Kıllanan adamım, hatta.

Ara ara sarıyorum, insanlara. Takıntıyı kafamda öyle büyütüyorum ki; yanımda nefes alsa "git başka yerde nefes al, lan" demek istiyorum.
Hep hoşgörüyle kabul ettiklerimin, kalbimde ve hayatımda, değişmez olanların içine girmeyenlere, birden sinir olmaya başlayıp, onlarla ilgili bir şey duymak, görmek istemiyorum.
Bazen onlara yakın hissediyorum kendimi, sevecek gibi oluyor ya da seviyorum ama sonra birden, buz gibi soğuyorum.

Dengeli, sabit insanlardan olamadım hayatım boyunca. Fikirlerim de, ben de sık sık değiştik.
Sen de ne dönek adammışsın demekte serbestsiniz.
Dönmediklerim de var, elbet.
Demin söyledim ya, değişmezler mevcut; kalbimde ve aklımda. Ama o kadar az ve özler ki; işte bu yüzden ben dönek de oluyorum, dengesiz, ne yapacağı belirsiz de oluyorum, evet.

Sonra geçiyor aslında ama asla tam olarak iyileşmiyor. Çünkü durup dururken sinir olmuyorum galiba. Mutlaka bir yalan dolan, bir güvensizlik hissi ya da bir saygısızlık açıklamam oluyor, kendi adıma. E bunlar da azıcık önemli hususlar olduğundan, yerlerine hoşgörü, tolerans, sempati gibi güzel şeyler koyamıyorum.
O eksik kalan parça ile ısırılmış bir simit kalıyor, elimde.
Ben ısırılmış elma ve simit sevmem. Isırılmışını yemem de!

Simit de elma da tam olmalı.
İnsanlar da tam olsunlar. Olmuyorlarsa da ilan etmesinler bu kadar eksikliklerini. İçlerinde yaşasınlar, tedavi etsinler. Ben mi öğreteceğim ne yapacaklarını? Hadi hiçbiri olmuyor, o zaman da insanın üzerine gelmesinler, bari. Azıcık saygı, mesafe...
Her türlü iletişim hastalığının c vitamini.
Vallahi öyle.

Ama bak şimdi, aklıma ne geldi? 
Şu iki saniye önce yazdıklarımı okudum ve dedim ki kendi kendime:
Ah be Maria, sen sürekli fikir ve duygu değiştirirken, nasıl tam kalabiliyorsun?
Yani sen tam olsan, durmadan takar mısın elaleme?
Sevdim dedikten sonra birden aman soğudum be, diyebilir misin?
Hadi itiraf et, sen de ısırılmış simitsin!

Acaba?
Belki de öyle...

Görsel: Ahmet Coka