Neden kaçıyorsun?

Güzergahını değiştirmişti. Bugün, hep yürüdüğü yoldan değil de daha az kalabalık ve gürültüsüz olan ara sokaktan yürüyecekti. Oysa alışkanlıklarını kolay kolay terk edemezdi. En basit alışkanlığını değiştirmek için bile en az üç gün düşünmesi, karara varması gerekirdi.

Bir önceki gün, okuldan çıkan çocukların üzerine üzerine yürümelerinden, otobüs durağında bekleyenlerin kalabalığından ürkmüştü ve o anı hatırlayınca da; sapıvermişti o sokağa. Sokağın girişinde uyuklayan kocaman köpek birden ayağa kalkıp ona doğru yürüyünce, verdiği karardan anında pişman oldu. Elleri terliyordu, bacakları titriyordu, çok korkuyordu köpeklerden. Ne yapacağını bilemedi ve kaldırımın kenarına oturuverdi, kaçacak gücü yoktu ve kaçıp da köpeği iyice tahrik etmek istemiyordu.

Köpek, sanki onu anlamış gibi daha fazla korkutmamak için yeniden yattığı yere döndü ve bu sefer ona arkasını dönerek, çenesini yere uzattığı patisinin üzerine yaslayıp "git hadi, sana zarar verecek değilim" dedi. Sadece köpeklerden değil, tanımadığı insanlardan, bilmediği durumlara düşmekten de korkuyordu.

Kaldırımda oturdu kaldı ve bunları düşünmeye başladı.

Orada nasıl göründüğünü, birisi görürse rezil olacağını bile düşünmeden oturdu. Bu da yeniydi. Hayatını, adeta başkalarının ne diyeceğine ya da hakkında ne düşüneceğine endeksleyen insanlardandı o. Hayatında kontrolünü kaybettiği bir tek anı hatırlamaya çalıştı ve bulamadı. İçindeki polis hep görev başındaydı, kendini kaybetmesine, savrulmasına asla izin vermiyordu.

Katı ve kuralcı annesinin yadigarıydı bu polis. Çocukluğundan itibaren onu değil, içindeki polisi yetiştirmiş, beslemiş, büyütmüştü annesi. Yavrusu, kendi kendine kaldığında, ona sahip çıksın, doğruları yanlışları ayırt etmesine yardım etsin, diye. Çünkü yavrusu korunmaya muhtaçtı, kendisini korumaktan aciz, kırılgan bir kız çocuğuydu.

Yanına oturan küçük çocuğu önce fark etmedi ve fark edince de köpekten korktuğu gibi aniden sıçrayıverdi yerinden. Demiştim ya, insanlardan hatta küçük çocuklardan bile korkardı o. Çocuk afallamış, ne olduğunu anlamamıştı. Arkadan gördüğü kadının saçları, annesinin ipek saçlarının rengindeydi, artık onunla olmayan, başını okşayıp, canım oğlum diye ona sarılamayan annesine benzetmişti kadını ve ayakları onu, Ceyda'nın yanına götürmüştü.

Ceyda, hareketinin saçmalığını çocuğun gözlerindeki şaşkınlık ve hayal kırıklığından anladı ve yeniden oturdu. Bir süre öylece kaldılar hiçbir şey konuşmadan, sadece kolları birbirine temas ediyordu. Sıcacıktı bu kadın, annesi gibi yumuşaktı, onun da teni. Ceyda adını sordu çocuğa, Ali dedi çocuk, gözlerinin taa içine bakarak. O bakışlarda hem "sev beni" yakarışı hem de bir meydan okuma vardı; "saklayacak bir şeyim yok, ben buyum" diyen isyankar gözler.

Konuşsalardı eğer, söz annelerine gelecekti ve Ceyda, Ali'den duyduklarını uzunca bir süre unutamayacak, belki de annesinin ona miras bıraktığı o eziklikle yüzleşecek, onu alt edecekti. Ama konuşmadılar çünkü Ceyda bu küçüğün meydan okuyan gözlerinden korktu.

Polis, karşıdan tehditkar bir şekilde ona bakarken; konuşamadı o küçükle, devam edemedi. Çantasını omzuna attı ve hızlı adımlarla uzaklaştı o hiç girmemesi gereken sokaktan. Zaten sınırlarını fazlasıyla aşmıştı bu yola saparak. Yola sapmış ve kapıyı aralamıştı ama o bilinmezden çıkacak hikayenin, devamını getirecek cesareti bulamamıştı. Kaçırdığının ne olduğunu hiç bilmeden, bir kez daha yürüyüp gitmişti işte, bildiği yere, bildiği hayata.