Kafamdakilere, kafama

Her şeyle dalga mı geçsem yoksa feci şekilde sövsem mi, bilemediğim bir haldeyim dostlar. Sınırdayım, çizginin üzerindeyim.

Bugüne kadar tanıdığım insansılarla hayvanat bahçesi kursam; İstanbul'un bu büyük eksikliğini giderirdim gibi geliyor. Lunaparka da epey sermaye çıkardı hatta. Zamanında kafayı kullansam, köşe olurdum anlayacağınız.

Ama zamanında kafayı kullanmayı, bilmem ben. Genelde "hay ulan kafama!" diye beş sene öncesine gider, kendime saydırırım. Bugün karşınızda, bir hayvanat bahçesi ve bir lunapark sahibi olarak, paracıklarımı sayarken oturur, memur memur takılmazdım işte. Anlayın durumu.

Garip bir şeyler oluyor bence; bizden uzaklarda ama bizi de fazlasıyla etkiliyor ve etkileyecek. İçimdeki girdapları ben buna bağlıyorum. Yani, zamanında mal mülk sahibi olmamamla hiç alakası yok. İnanmıyorsunuz ama öyle.

Telesekretere konuşamayanlardan olduğum gibi, moralim bombokken komik yazamayanlardan da olduğumu kanıtladım. Yine dünya saçması bir yazıyla, hala okumaya devam edenlere de yazık ettim ama bana da yazık be. Hem buraya da yazamasam; gidip toplantı notlarına mı yazayım bunu? Yoksa hazırlamakta olduğum sunuma mı?

Dedim ya memurum, ekmek parası, kendi ipimi çekecek kadar delirmiş olsam da; bence o kadar da delirmedim. Yoksa her gün sabah kalkıp işe gidip, normal insan gibi davranmaya çalışıp sonra eve gelmem.

Bunu da bilin.