Eski Evim, Eski Odam

Dün Ankara'ya gittim ve üniversite bitene kadar yaşadığım evimdeki eski odamda uyudum.
Salonda otururken, camdan içeri girmeye çalışan, fotoğraftaki güzel ağacı seyrettim.

Arka bahçe yemyeşil, kocaman ağaçlarla orman gibi olmuş. Orada bir sürü oyunlar oynar, piknik yapar, toprakta patates közlerdik. Birden hepsi gözümde canlandı ve çok duygulandım.

Gülannem bana çok seviyorum diye yaprak sarması yapmış. Eskiden olduğu gibi yani; evin çocuğu gibi yaprak sarmamı yedim, sohbet ettik, uzanıp kitabımı okudum, en sevdiğim kanepede.

Gece uyumadan önce odamda en son ne zaman uyuduğumu düşündüm ama bulamadım.
Ne aşk acıları, ne mutluluklar, sınav heyecanları, ders çalışma çabaları yaşadım o odada.

Yatağıma yattığımda; o günlerden bu zamana kadar bende neler değişti, neler aynı kaldı diye düşünmek istedim. Ama yuvaya dönmenin verdiği huzurla uyuyup, kalmışım.

Sabah kuş sesleri ile uyandım. Sanki şehrin içinde değil de başka bir yerde gibi hissettim kendimi.

İstanbul'a taşındıktan sonra çok uzun bir süre kendimi ne oraya ne de buraya ait hissetmiştim.
Bu vesileyle hala orayı asıl yuvam gibi düşündüğümü fark etmiş oldum.

Merkür geriliyor ve bu dönemde bizden yavaşlamamızı ve yeni işlere atılmadan sakince geçmişi düşünmemizi, dersler çıkarmamızı istiyor.

Ben de geçmişi düşünmekle kalmayıp, yaşamış oldum bu seyahat sayesinde.