Teşekkür Ederim

Hayat insana ne oyunlar oynuyor, durup dururken aniden ışıklar saçıyor. Bazen bakamıyorum, gözlerim kamaşıyor.

Son zamanlarda yazılarımda verip veriştirdiğim insan bana iyi ki "ben sana aynayım" dedi ve lafından geri dönmedi. Uzun süre "nasıl bir aynasın? Olmaz olsun senin gibi ayna" diyerek, red ettim içime bakmayı.

Ona kendimi anlatma çabasına girdim, sevgililer gibi bir ayrıldım, bir barıştım. Arkadaşlıklarımda yaşamadığım enteresan durumlara soktum kendimi. Ne göstermeye çalışıyorsa bana; göremedim bir türlü, gerçekten görmeye de çalıştım ama uğraştım bulamadım.

Derkeen buldum ya buldum!
İki sene önce yazdığım şu yazıda; aslında çocuk olma hakkı elinden alınan çocuklardan bahsederken, kendimden bahsediyordum.
Yani çocukluğumda olamadığım küçük kız çocuğu, zamanında yapamadığı hırçınlığı, çocukluğu başkasında görünce "sen ne hakla böyle davranabilirsin, ben çocukken bile böyle davranamadım!" diye saldırıya geçiyor. Yani yaşamadığım çocukluğumun acısını çıkarıyor.

İnsan geçmişten ne yükler taşıyor, üzerinde. Bahaneler arkasına saklanmak kolay geliyor.
Genelde kendimi deşerim, uğraşırım ama bu nasıl derinde bir yaraysa deşmeye çalıştığım halde kaynağa ulaşamamıştım. Hep dışarıda aramıştım sebebi, suçlayacak insan aramıştım. Bulmuştum da!

Bugün katıldığım bir grup çalışmasında, bir kaç kişi bana bu konuda destek oldu. Bulduğum ama görmezden geldiğim sorunu nasıl çözeceğime dair önerilerde bulundular. Önerileri hemen uygulamaya geçiyorum.

Bana ayna olmaktan vazgeçmeyen, bunu söylemekten bıkmayan arkadaşıma da çok teşekkür ederim. Eziyet gibi geldiyse de aslında bu da bir öğrenmeymiş. Sadece bende bu etkiyi yaratması "ondan" değil "bendenmiş".

Düşünmek, kafa yormak ne güzel. Çok acıyorum bunları düşünmeyen, savunma mekanizmalarının arkasına saklanan insanlara. Benim savunma mekanizmam son aylarda bana paravan olurken ne kadar mutsuzdum, eksiktim.

Ufkum açıldı, görüş mesafem uzadı.

Görsel