Onlar yanlış biliyor!

Depresif depresif yazmayacağım ulan!
Arızalı belledi okuyanlar, oysa ne komik bir insanım ben. Güldürürüm, düşündürmem, eğlendiririm, esprilerime hayran olur herkes. Cem Yılmaz gibi bir şeyim be, ben. Siz tanımıyorsunuz, nereden tanıyacaksınız?

Sosyal içerikli yazı yazmaktan içim gevredi ama başka türlüsünü beceremiyorum. Seçimim falan değil bu. Yazarken, gerçek beni yansıtıyorsam da; normalde olduğum beni yansıtmak istiyorum burada. Vıcık vıcık başladım yine içimi dökmeye. Çok sinirleniyorum kendime. Bir de gülüyorum bir yandan, güldürme derdine düşmüş, beceremeyen komedyen halime.

Neyse, fıkra falan anlatsam güler misiniz acaba? Onu da beceremem ya, ben kendi esprilerimle güldürürüm. Mesela karikatür anlatıp etrafı gülmekten yıkan arkadaşlarım var, ben de aynı karikatürü anlatıyorum, millet mal mal bakıyor yüzüme. Olmuyor, benim olmayınca, karikatüristin ahı mı tutuyor nedir, güldürme hakkım elimden alınıyor sanki. Yani ben beceremiyorum demiyorum da.
Beceremiyorum işte.

Normalde, espri olsun diye çok küfrederim, ne güzel küfürler vardır böyle kendime söyler gülerim, o derece. İçinden, senin espri anlayışın yok, ondan böyle yazıyorsun diyenlere de küfür edebilirim mesela, şu an.
Neyse o küfürleri yazınca bir sakil görünüyorlar ki gözüme! Başkalarının yazdıklarını seviyorum da; kendim yazamıyorum. Zaten o başkalarında sevdiğim kıyafetleri de giyemem ben. Onlara yakışıyor, ben taşıyamam, odun gibi dururum o kıyafetle der, odun gibi göründüğüm başka kıyafetler giyerim.

Görsel n'alakaa diyenler olduysa; bir kaç hafta önce, Frida sergisi için Taksim, Karaköy civarına gittiğimiz gün, öyle güzel geçmişti ki; onun anısında bunalhan halimi unutayım diye onu koydum. Bir de belki, Frida'nın kafasında olmak istedim.

Kitap da okuyamıyorum zaten iki haftadır, konumuzla alakası yok ama. Elime alıp alıp, bırakıyorum Paul Auster'ı, içleniyorum sonra da. Daha okuyacak bir sürü kitap var, ben burada size laf yetiştiriyorum bir de.

İnsanlık halleri işte, n'aparsın be okuyucu.

Görsel: Ahmet Coka