Silkelenemiyorum

İnsanın kendisini içi boşalmış gibi hissetmesi ne demektir, bilir misiniz? Sanki iç organlarım en çok da kalbim yok gibi. Yerinde yeller esiyor ama hafif bir esinti değil, daha çok; büyük bir boşluk, ürperten, olmayan diğer uzuvların yokluğunu daha da vurgulayan...

Başımın içi ise boş değil, orada çok fazla ses var ama şu anda onları o kadar güzel bir müzikle susturmuş durumdayım ki. Susmuş olsalar bunları mı yazardın diyenlere sevgiler, çok akıllısınız. Susmasalar da müziği dinliyorum, hala söz geçirebiliyorum beynime, seslere ama o boşluğa söz geçmiyor işte.

Şu güzelim, pırıl pırıl günde ruh kararmasına sebep olduysam affola ama toparlayamıyorum bir türlü. -mış gibi yaparak her şey çok güzel, hayat bayram, bakın ben çok neşeliyim diye rol kesmeler bu sefer beni kesmiyor ki; sizi kessin.

Bir an yaramaz bir kız çocuğu olmak, türlü muzurluğu yapıp, annemi çileden çıkarmak istiyorum ama artık ne annem beni çekecek kadar genç ne de ben yaramazlık yapacak kadar fütursuzum. 

Hayatında çok fazla iniş çıkış yaşamayan, büyük bir mesele olmadığı sürece yola düz devam eden insanlara nasıl özendiğimi söylemiş miydim? Sanki onların bütün gel-gitleri, doymazlıkları bana transfer edilmiş de yollanmışım buraya gibi hissediyorum çoğu kez. Ben onların diyetini ödüyorum, sürünüyorum. Duygu sömürüsü yapıyorum şu anda. Yemeyin dostlar, adam ol, otur oturduğun yerde diyin, daha büyük iyilik yapmış olursunuz.

İnanın bana, öyle.

Şu anda denizden çıkan ve silkelenip üzerindeki tüm suyu etrafa sıçratan köpek yavrusu olmak istiyorum. Öyle sert silkeleneyim ki; dengemi kaybedip devrileyim yana doğru. Herkes gülsün bana sonra başımı okşayıp, öpsünler beni. Plajın en güzel kızı öpsün hem de.

Olamaz mı?

Sanırım bu seferki cık!
Olmaz.