Bana öyle bakma

Bugün ciddi ciddi ilaç içmeyi düşündüm. Hala da vazgeçmiş değilim, bir insan bu kadar mı isteksiz olur, hayata karşı? Hiçbir şey yapmak istemiyorum, hiçbir şey heyecan vermiyor. İş yapmakla ilgili ya da motive olmakla ilgili yapma hallerinden bahsediyorum.

İş yaparken hep bir yerinden inandım, sevdim, heyecanlandım. Başka türlüsü olmadı zaten, içimden gelmedi ama son zamanlarda tutkumu kaybettim. Bunun tatille ilgisi de yok çünkü evde oturmak da aynı etkiyi yaratıyor. Genel bir hareketlenememe hali yani.  Nasıl sıkıcı bir şeymiş, ne istemediğimi bilir ama istediğimi ceplerimde arayıp bulamaz durumdayım, kısacası.

Ben gittim, kalanlara selam olsun türküsünü söyleye söyleye yürüyesim var. Öyle bir türkü yok da işte olsa bir türkü onun gibi bir şey olurdu.

Türkü yaz deseniz onu da yazacak mecalim yok, o derece ki; ne türküler yazarım ben. En depresif zamanlarımda bile henüz hepimize yeni dağıtılmış Blackberry telefonlara bile yazmıştım da bütün ofis onu söyleyip, durmuştu. Akılda da kalıyordu ha, arada sözlerini uyduruyorlardı ama bestenin şahaneliğinden olacak, herkes bir şekilde söylüyordu işte. Bakın, bir türkü bile yazamıyorum. 

Akşam, apartmanın kapısında iki seksen yatan ve beni görünce seveyim diye kuyruğunu deliler gibi hoplatan şapşal köpeğe bile sadece "naber lan?" diyebildim. 

Eğilecek mecalim yoktu, onun da ayağa kalkıp, başını bacaklarıma yaslayacak hali yoktu, anlaşılan. İki bitik birbirimize baktık öylece. Kapıyı açıp içeri girdiğim anda bir huzur yayıldı içime ama şu anda o da gitti. 

Gitti ki; bu yazıyı yazıyorum, azıcık anlayışlı olun.

Olma mı?

Günün türküsü - Patrick'e hediye