Güzel şeyler de oluyor!

Yemekhanede yemek yiyorduk. Artık ne konuşuyorsak ve nasıl daldıysak; yanımızdaki masadan bir melodi duyup ayıldık. 

Siyah elbiseli, favorileri çenesine kadar gelen, at kuyruklu bir adam adını bilmediğim bir müzik aleti çalıyor. "Kurumsal" ortamımızda, "ben buradayım" diye bağıran bir dış görünüşle, yanı başımızdaki masada, tavuğunu yemiş ve müzik yapıyor. Biz ses çıkarmasa; onu fark etmeyecek kadar robotlaşmış, antenleri katlayıp kaldırmışız.

Ne oluyor, demeye kalmadan, arka masalardan birinden bir keman sesi yayılıyor yemekhaneye, diğer adama eşlik etmek üzere. Sonra, her tarafımızın bu müzisyenlerle sarılı olduğunu fark edip, müziğin güzelliğine kaptırıyoruz kendimizi.

Nereye bakacağımızı şaşırmış halde; sohbeti kestiğimiz gibi arkamıza dönüp, müzisyenlerin enstrümanlarını çalarak, ortada buluşmalarını izliyoruz.

Böyle zamanlarda, ruhum da bedenim de birleşiyor işte. Barışıyorlar ve bir arada kalmak üzere kenetleniyorlar. Ya burası "orası" değil ya da "orası" olmam gereken yer diye anlaşılması kolay olmayan ama derinlerde bir yerde adım gibi bildiğim bir saptama yapıyorum.

Tek bildiğim, sürprizler güzeldir. Beklenmeyenin, en tahmin edilmeyecek anda gerçekleşivermesi unutulmazdır ve hayata renk katar.

Dinlersiniz: Jamie Cullum / Don't stop the music