Kaşın biraz

Sınırlar, çizgiler, inançlar, fikirler, hepsi bizi birbirimizden ayırmak için varlar.

Aynı okuldan mezun olmak bile bir sempati duyma sebebi, karşındakine. Nedir bu ait olma zayıflığımız, benzerlerimizi bulup onlarla beraber olmaya, onları kayırmaya olan hasretimiz?

Fikirlerimizin yönü, sağcı-solcu-Kürt-Türk, Müslüman-Hıristiyan-Yahudi, o milletten-bu ırktan diye birinin içine girmeye, diğerlerini dışlamaya gitmese, olmaz mı? Kadın-erkek, genç-yaşlı, ne çok kategori var insanları içine yerleştirecek. Kafa hep bu kategorileri bulmaya ve kendisi dahil herkesi bir yerlere tıkıştırmaya çalışıyor.

Evet, veri çok ve kafa ister istemez işini kolaylaştırmaya çalışıyor da; düşünmek diye bir yetimiz de var, kullanalım, sorgulayalım, diye. Kafa yormak diye bir söz varsa; azıcık yoralım şu kafayı be. Kategorilere değil de sınıflandırmadan anlamaya, kafa yoralım azıcık.

Bu kadın çok rahat, öteki tutucu, o adam milliyetçi, diğeri dinci. O zaman kendimize yakın gelenle ilişkiye devam, diğerleri zaten, dedim ya benden başka şeylere inanmış, benden farklı düşünüyor, boşver onu, dinleme bile.

Birisi sen bu ülkede doğdun, bu dinden bir aileye mensupsun diye seni öyle kabul ediyor. Sen de hiç düşünmeden ama hiç, ben böyleyim diyerek, diğer herkese tu kaka diyorsun. Düşün, sorgula, gerçekten her kaynaktan oku, sadece verilenle yetinme ve de ki; ben buna inanıyorum: Başımın üzerinde yerin var. Ama bana okulda sana okutulan, tek taraflı hazırlanmış, beyin yıkayan kitaplarla ve annenin babanın söylediklerini, gözü kapalı kabullenmişlikle gelirsen, bir de üzerine beni dinlemeyi red edersen, bir yere varamayız işte. Amaç illa bir yere varmak mı? Evet bence öyle.

Sadece karın doyurup, elimizdeki maddi olanakları daha da arttırmaya gelmedik ya bu dünyaya. Kendimizle ilgilenmek, yetiştirmek, geliştirmek bizim asıl amacımız. Varsa çocuklarımız, onları da kendimiz gibi yapalım diye de gelmedik. Kendilerini bulmalarını, anlamalarını, düşünen birer insan olmalarını destekleyecek ortamı sağlamak için doğurduk onları. Benim yapamadıklarımı yapsın ama şunu da mutlaka benim gibi yapsın derken bir çocuğun kendisi olma özgürlüğünü elinden alıyorsun. Farkında mısın?

Farkındasın da aslında istediğin de bu, değil mi? Kendin nasıl yaşadıysan, onu dayatmak. 

Ben memur bir ailenin çocuğuyum ve her şeyi sırasıyla bir ailenin çcouğundan beklediği şekilde yaşadım. Okudum, işe girdim, evlendim, çocuk doğurdum. Tamam ideal evlat profili, ne hoş. Ama aslında nasıl bir iş yapmak istediğim, neyle ilgilenmek istediğim hiç sorgulandı mı? Hayır. Memur zihniyetinin bir numaralı tuzağı, güvenilir bir iş bulmak ve her ay düzenli maaş almak. Bunları sağladım ve tamam ben kurtuldum, ailemin gözünde.

Şimdi ben de kendimi bazen Can için, ne istiyorsa onu yapsın, varsın düzenli geliri olmasın, müziği seviyor ve ilgileniyor, sanatçı olsun, derken buluyorum. Bu da bir dayatma işte. Belki de o benimki gibi bir iş isteyecek ya da ne bileyim işte, her şey olabilir. Din dersi var okulda. Ona ne Allah'a inan ne de inanma diyorum. Kendisi bulsun yolunu, nasılsa bulacak ama şimdi değil. Şimdi okulda öğrettiklerini bazen kabul eder bazen etmez cümleler kuruyor. Müdahale etmemeye çalışıyorum, elimden geldiğince çünkü daha çok küçük ve beynine iyi bir insan olması, öğrenmekten ve merak etmekten vazgeçmemesi için kazıdıklarım dışında bir şey kazınsın istemiyorum. Bunları yaparsa o zaten neye inanıp inanmayacağını ya da nasıl bir insan olacağını kendisi belirleyebilecek.

Çok dağıldım ama aslında yazının başında söylediklerim, nasıl insanlar haline geldiğimiz hep çocuklukta başlıyor ve devam ediyor. Kendi kendine kalıp düşünen, merak eden, anlamaya çalışan bir insan kategorileri görür ve kendini onların rahat kollarına bırakmak yerine, kaşınır, didikler ve düşünür.

Benim söylediğim de bu işte.

O kadar.

Görsele dair şuna da tık