Hüzünlü gönlüm süzüm süzüm

Bazen içimde şişiyor söyleyemediklerim. Nasıl söyleyeceğimi bilmediğim için konuşamıyorum yoksa içimden geleni pat diye söylerim normal zamanda. Bu sefer, durum biraz karışık. Bilmediğimi sandığı şeyleri biliyorum ve yalan söylemesine göz yumuyorum. İncitmek istemiyorum çünkü neden yalan söylediğini aşağı yukarı tahmin edebiliyorum. Niyetinden emin olamıyorum bir de. Ya kötü niyetliyse ve tahmin ettiğim gibi değilse?

Off hayat zor be. Geçen gün minicik bir bebek haberi var diye yazdığım arkadaşımın bebeğini kaybettiğini öğrendim az önce. Çok üzüldüm ama biliyorum ki sağlıklı olacak bebekler tutunuyor annelerinin rahmine. Sonradan sorunlar çıkıp daha çok üzülmesindense henüz çok erkenken bunu yaşaması. Ama ne denir buna? Bir can gitti işte, benimsemeye başladığı, daha kalbinin atışlarını bile duyamadığı bebeğini kaybetti. Üzgünüm, çok üzgünüm.

Biliyorum ki; bir süre sonra yeni ve bu sefer kucağımıza alıp, kokusunu içimize çekeceğimiz bir bebeği olacak. Bunu ona nasıl anlatırım, anlaması mümkün müdür şu durumda? Sanmıyorum, çaresiz hissediyorum kendimi.

Hüzünlü biriyim ben. Okuduğum kitaplar, dinlediğim şarkılar, genelde hüzünlü işte. Tuhaf bir zevk mi alıyorum yoksa olayım mı bu, bilemiyorum. Gülmek hele de en gülünmeyecek yerde gizli başlayan ve sonunda patlak veren kahkahaları seviyorum, neşeli olmayı da seviyorum. Ama kendimle kaldığımda hep bir hüzün var, beslenmek isteyen.

Derdim yok, dert mi arıyorum kendime, diye de sorduğum oluyor ama bu hiçbir şeyi değiştirmiyor.

Hüzün benim sevgilim.

Müzik: Zakkum - Anason