Zafer kurtulanındır!

Arka arkaya gelen terslikler...
Zaten onlar tek tek gelmezler. Ancak grup halinde gelirlerse beni yıldırabileceklerini biliyorlar. Ne de olsa; bunca yıllık ortak tecrübe var.
Benim bu hafta hikayem yine böyle başladı. Önce bir terslik sonra iki, üç derken kucağımda bir kaç tanesiyle oturuyorum ve kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum.

Terslikler silsilesi, birinin, mevzu olan bir işe vaktinde kafa yormayıp, işler tamamlandıktan sonra yorum yapmasıyla başladı. O an, benim bam telime bir şeyler oluverdi. Titremeye başladı, garip sesler çıkardı ve sinirden sıktığım dişlerim de o sese eşlik edip, durdu. Sen bir sene boyunca dur dur, tam işler yapılacakken zaten konuşulmuş bir konuya itiraz etmeye karar ver. Ha, bir de bunu insanların arkasından dolanarak, yalan söyleyerek yap.

Sakın yanlış anlamayın, bu bana yapılan bir şey de ben böyle küplere binmiş falan değilim.
Bahsettiğim ana karşı yapılmış bir hareket değil. Ancak, içinde olduğum bir iş.
İçinizden, sana ne be o zaman, diyorsanız; haklı olabilirsiniz. Ama yıllardır öğrenemediğim şeylerden biri de (daha çook şey var), sana dokunmaya yılandan uzak dur, felsefesi.
Hayır, yapamıyorum, denemedim mi sanıyorsunuz? Olmuyor işte. Bir şekilde, şikayet ettiğim işe aslında saygı duyuyorum, bu bana zarar verince de; kendime kızıyorum.

Neyse, bu tersliği atlattığımı sanırken, tabii ki artçılar geldi. Aniden beliren, lüzumsuz ve sırf birinin şişmiş egosunu yağlamaya yönelik bir başka talep. 
Sonra birisinin, iyi gittiği süre boyunca bir kez bile takdir etmediği bir konuda, duyduğu ilk olumsuz yoruma istinaden, koşa koşa yanıma gelip, bu olumsuzluğu söylemesi...

Dün bana gelen bir mesajla zaten biraz uzaklara gitmişken, sabah beni hapseden yere girerken,
"Aslı, daha ne kadar dayanacaksın? Daha ne kadar süre lazım, senin beraat etmene?" diye kendi kendime sordum. Cevap hep zorunluluk ve gerekliliklerde kilitleniyor. Tabii ben de öyle.
Her sabah kapıyı açan kartla aslında kendimi kilitliyorum ve bu yıllardır süregeldiğinden, ben müebbete mahkum oluyorum.

Şu kurumsal hayattan kendini kurtaranlarla, iş nedeniyle bir araya geliriz. Onlar genelde danışman olmuşlardır. Onların hikayesini dinlerken, hepimizin gözünde buradan çook uzaklara gitmiş insan hali belirir, bunu iç çekişler takip eder. Toplantıdan sonra özgür olan gider ve diğerleri "bak, görüyor musun, nasıl cesur davranmış ve başarmış işte! Biz daha böyle oturalım" diye kurumsal marş haline gelmiş kelimeleri tekrar ederiz.

Kısacası değişen bir şey yok. Aslında oyunun kuralları net ama oynayamıyorum, bünyemin hala kabul etmediği mikroplarla mücadeleye girip, kendimi hasta ediyorum.
Şu anda da bu sevimsiz duyguyu atlatmak için yazıyorum. Sanki kelimeler ve noktalama işaretleriyle birlikte çözülüp, benden gidecekler. Belki de birazı gitmiştir.

Zaten tecrübe diyor ki; bunlar olur, hava kararır, gök gürler, yağmur yağar.
Sonra yine o çok sevdiğin sarı, sıcak güneşe kavuşursun.
Büyütme, kendini hasta etmenin kime ne faydası olmuş, bugüne kadar?

Tek bildiğim; sakinleşmek istediğim...

Görsel: Vallahi bilmiyorum, bir yerden kayıt etmişim.