Ne Olabilir?

Sade bir yaşamı vardı. Büyük olaylar, büyük kayıplar ya da sevinçler yoktu yaşadıklarında.
Hayatı da sakin ve dingindi, kendisi gibi.
Hayalleri yoktu, başarı hırsı, para kazanma arzusu, aşk, nefret gibi onu uçlara götürecek bir takım duygular, onun yanına hiç uğramamıştı.
Herhangi bir okuldan mezun olmuş, herhangi bir firmanın herhangi bir bölümünde çalışan, her gün işe gidip gelen, otobüste gördüğünüz kadınlardan biriydi.

Hayatla ilgili bir şikayeti yoktu ama özellikle mutlu olduğu bir şeyler de yoktu. Sanki sadece var oluyordu bu hayatta, diğerlerinin arasında.
İnsanlarla birlikteydi ama onların hikayelerine ne üzülür ne de sevinirdi. Olan bitene sadece bakar ve görürdü.
Yine de arkadaşları vardı. Onunla beraber olmayı sevenler. Karşısındakinin dertlerini sahiplenmeden dinleyen biri olarak, onları yalnız bırakmazdı. İnsanlar, onu tam da bundan dolayı severlerdi.
Gerçekten dinlemesini ama sahiplenmemesini. Zaten kimse kimsenin derdini sahiplenemezdi ki.
Dert için de mutluluk için de, bu böyleydi. Herkes kendi aldığını, algılayabildiğini yaşardı. Duyduğuna üzüldüğünde; üzüldüğü şey, o konuyla ilgili kendi içinde olagelenlerdi.

Bir gün bir çocuk gördü. Sokakta kaldırımın kenarına oturmuş, kucağındaki kedi yavrusuna sımsıkı sarılmış, ağlıyordu. Tahminen dört veya beş yaşında olduğunu düşündüğü çocuğun yanına gitti. Aslında talep edilmedikçe yardım etmek için bir şey yapmazdı.
Ama bu sefer, sanki ayakları onu o küçük çocuğun yanına götürmüştü. Çocuğun yanına, kaldırımın kenarına oturdu. Çocuk içini çeke çeke ağlamaya devam ediyordu. Orada, birlikte oturuyorlar ama rüzgar, iki yaprağı tesadüfen yan yana getirmiş gibi birbirlerine bakmadan ya da konuşmadan duruyorlardı.

Çocuk bir süre sonra ağlamayı bıraktı ve ona bakmadan konuşmaya başladı.
- Kedimin gözleri görmüyormuş. Zaten biraz sarsaktı ve sürekli bir yerlere çarpıyordu. Ama beni güldürmek için yaptığını sanıyordum. Hem zaten hep kucağımdaydı benim. Yorulmasın diye her yere ben taşıyordum onu.
Babam dedi ki; gözleri görmüyor bu kedinin. Sonra veterinere götürdük, evet o da söyledi. Körmüş kedim.
- Ne fark eder senin için kör olması?
- Bilmem. Kedilerin gözleri görmeli, avlanmalılar. Yemek bulmak, oyun oynamak için gözlere ihtiyaçları vardır.
- Kedin mutlu görünüyor.
- Evet, kucağımda olduğu sürece çok mutlu. Hep gurul gurul ses çıkarıyor ve bıraktığım anda üzerime tırmanmaya çalışıyor.
- Kucağındayken görüp görmemesinin ne önemi var?
- Bilmem, zaten mutluluktan gözlerini kapatıyor, kucağımdayken.
- Büyüyünce onu kucaklamaktan vazgeçecek misin?
- Hayır, büyüse de o benim kedim. İstediği sürece ben onu kucağımda taşırım. Kör olabilir ama bir sürü kediden daha şanslı o. Çünkü ben varım, onun yanında.

Evet, çocuk olduğu sürece o kedi hep mutlu olacak.
Olmadığı zaman da o kedi için farklı bir yaşam hali başlayacak.
Kadın olduğu sürece, hayatı ciddiye almamak da var olacak.
Kadını görenler, belki ona uyacak belki de şaşkın şaşkın bakacaklar.


Kedi, mutlu olacak ya da olmayacak.
Çocuk belki bıkacak, belki hiç bıkmayacak.
Kadın, öylece yaşamaya devam edecek ya da herkes gibi olacak.


Ne olursa olsun, hayat akacak.
Aslına bakarsan; hiç kimse o kadar önemli değil.


Sözlükten: Dokunaklı, etkileyici, acıklı, içe işleyen
Görsel: Ahmet Coka