Çook derinlerde

Bir sürü abla büyütüyoruz içimizde, biz büyürken. Çocukluk travmalarımızı atlatmak için kendi içimizden yarattığımız ablalar. O an iyi geliyorlar ama izin vermiyorlar ki; yaşayalım o travmayı, en derindeki duyguyu.

Bugün tanıştığım ablam, yollu biri. Feleğin çemberinden geçmiş, şefkati, acımayı bilmeyen ama yeri geldiğinde, o küçük kızı kanının son damlasına kadar savunacak cesarete sahip. İşe yaradı mı? Çok yaradı ama artık ablanın, bir kenara çekilip, o küçük kızın zamanında engel olduğu acıyı yaşamasına izin vermesinin zamanı geldi. Çünkü çözümlenmeyen ve dibe itilen duygular, bugün yapacaklarımı etkiliyorsa; çözülmeleri gerekiyor.

Çözüm dediğim sadece o ana dönüp, kendimi yaşamaktan alıkoyduğum acıyı dibine kadar yaşayıp, anlayıp, kabullenmek. Ayağıma takılan çalı çırpıyı önümden almadığım sürece tökezlemeye devam edeceğim.

Çok soyut konuştuğumun farkındayım ama somutlaşamıyorum. Burada, en azından. Güvendiğim bir kaç dostuma konuyu anlatıp, somutlaştırdığımda da, küçük kızın ağzından değil de; yollu ablanın dilinden konuşuyorum. Acıyı küçümseyen, onunla dalga geçip, yok sayan dilden. Oysa var, orada işte. Etkiliyor beni. Nasıl kilitlediysem kendimi, her zaman kolayca duygularını dile getiren ben, hissettiğim duyguyu isimlendiremiyorum bile. Adını koyamıyorum.

Bir özür borçluyum, bazı insanlara duygularını sorduğumda pat diye söyleyememelerini anlamadığım için. Anlamıyordum, insan nasıl duygusunu ifade edemez, diyordum. İşte böyle edemezmiş. Ablalar, ağabeyler kişiliğinin birer parçası iken, kişiliğin haline gelip, seni uzak tutarmış, anlamaktan, hissetmekten ve hissettiklerini söylemekten.

Ne yapacağım net değil, belki o ana gidip, bariyerleri kaldırmayı becereceğim, belki de bir uzmandan yardım isteyeceğim. Ama bir şekilde yolluya yol vereceğim.

Başka yolu yok.

Şarkı: Helen Reddy - I am woman