Neremi neremi?

Hayaller havada uçuşuyor ama istikamet belirsiz. Kiminle konuşsam; istemediklerinin listesi elde hazır ama istediklerine dair ipucu yok. Kimisi hemen karar verip, özgür bırakılsa; dağları devirecek gibi hissediyor kendini ama derine inince, vurgun yeme ihtimalinin yüksekliği göz korkutuyor.

Ben mi? Ben hayal bile kuramayacak kadar tembelim. Hayal kurarım da şimdi kur o hayali, sonra adımları netleştir filan, fenalık geliyor. Kaçış bu, biliyorum. Aranızda fısıldaşmayın, duyuyorum da. Ben her şeyi duyarım. 

Yok be, kulaklarım neredeyse sağır. Duyamam kolay kolay. Herkesin dalga konusudur bu; duymaz bir de üstüne uydurur halim. Ne dedin? Efendim? en çok tekrarladığım sözlerdir. Ama bir yandan da sesten çok rahatsız olurum. Mesela yan masada biri tıp tıp ayağını vursa yere, ben bir süre sonra gidip o ayağı, adamın ağzına sokmak isterim.

İki sabahtır, arka bahçede ağaç budayanların gürültüsüyle uyanmayı da bilirim. Yani benim duyma olayım karışık. Neyim düzgün ki, bu düzgün olsun zaten?

Fiziğim düzgün diyeceğim hiç tarzım değil, kendime iyi şeyler söylemek. Yok yok, artık iyi yönlerimi ezilip büzülmeden söyleyebiliyorum. Bırak başkaları takdir etsin saçmalıklarından kurtuldum. Kendini övmek değil de; sorulduğunda cevap verebilmek, bahsettiğim.

Verdiğim eğitimlerde, en beğendikleri yönlerini sorduğumda, insanların çoğu susup kalıyor, sanki ayıp bir şey söyler gibi ezilip büzülüyorlar. Neyse biz çocuklarımızı artık böyle yetiştirmiyoruz. Kendilerini objektif bir şekilde değerlendirip, ifade edebiliyorlar, diyelim ve geçelim.

Yazdım gitti. Güzel bir hafta olsun, beklemediğimiz güzellikler, 2012'nin ilk boktan haftasını unuttursun, olur mu?

Bu haftanın şarkısı da bu olsun: Almost Lover