İsmini "Sünger" koyduk. Sünger, o kadar küçük ve savunmasızdı ki baktıkça içim paralanıyordu.
Sürekli karnıma, göğsüme girmek istiyor, annesinin sıcaklığını arıyordu.
O günden beri koynumdan hiç çıkarmadım onu ve dün gece durup dururken onun çaresizliğine ağladım.
Ona, yaşamak için ihtiyaç duyduğu annesi gibi süt vermek, yalamak, koynumda saklamak istedim.
Kedi olmak istedim. Maalesef olamadım.
Bugün sabah hastalandı ve öldü.
Gözümün önüne sürekli küçücük kafan, parmaklarımla dokunduğumda kibarca kıvırdığın patin ve başın ağır geldiği için yürürken yana devrilişin geliyor.
Hoşçakal küçük Sünger...
15 yorum:
çok üzüldüm...
ay yazıkk:(
ben bu yuzden hayvan istemiyorum eve.arkasından insan çok üzülüyor:(
Yazık olmuş ufaklığa, yine de çaba göstermişsin, ki bunu yapmayanlar da var.
Teşekkür ederim üzüntümü paylaştığınız için...
Pff ben de sırf bu yüzden eve hayvan alamıorum, insan kaybedince acaip üzülüor :/
Ben normalde kedi sevmem. Ama minik bir kedinin hele ki böyle sevimlisinin ölmesine gerçekten çok üzüldüm. Bence dünyaya kısa süreliğine gelen bu şirin misafiri ağırlama şansı bulduğun için teselli bulabilirsin bence.
çok üzüldüm :(
ya çok üzüldüm.:(( bende uzun zamandan beri hayvan beslemiyorum çok istesemde, nedeni işte bu yüzden. Kendime gelemiyorum.
hayvan beslemek onu hayatına dahil etmek çok başka bir şey sanırım ben hiç yaşamadım ama çok yakınımda çok sevdiklerim hayvan besledi hatta kaybedenler oldu yaşadıkları üzüntüyü tarif bile edemem bir insan kaybı gibiydi... o yüzden şimdi okuyunca neler hissettiğini anlayabiliyorum ama elinden geleni yapmış olmanın huzurunu yaşa bence... resimdeki süngerse inanılmaz şeker bir şeymiş :(
üzüntünü bende paylaşmak istiyorum, gerçekten böyle tatlı bir canlının kısa yaşamına okuyarak tanık olmak duygulandırdı beni, üzücü bir olay.. mutlu olmalısın ki, istediği sıcaklığı ona verebilmişsin kısa bir zaman içinde olsa..
Sevgili Ferry ve Ferah, sanki minik yıllardır evde yaşarmış gibi her baktığım yerde aklıma geliyor. Resimdeki o Ferry, çok şirindi gerçekten. Sağolun.
canım benim hanginize üzüleceğimi şaşırdım. kerim'in de dediği gibi en azından çaba göstermişsin,onu da yapmayanlar var. ben de koynumda büyüttüğüm, hastalanıp kustuğunda gece 2-3lerde hastanelere koştuğum, yavruyken cebime koyup bakkala çakkala gittiğim, her sabah yüzümü yalamasıyla uyandığım, beni kapılarda bekleyen, eve dönmediğim gecelerde sabahlara kadar ağlayan, bana bi köpek kadar bağlı ve sadık, şaşı ve dünyalar güzeli kedimi kaybettim. canımdan can gitti. en güzeli, kaybediceksen fazla bağlanmadan kaybetmek. öyle ya da böyle acıtıyo ama, her acı da insan için değil mi zaten? hehe felsefeden de anlıyorum gördüğün gibi.
Senin ne kadar üzüldüğünü hayal bile edemiyorum. Hayat bu, haklısın.
çok üzüldüm. benim de bir kuşum vardı o öldükten sonra benim yüreğim yandı. çok ağlamıştım.
Neslihan, evet insanın yüreği yanıyor gerçekten.
Yorum Gönder