Yaşlandıkça Daha Az Gülüyor İnsan

Dün gece, Adana'da otel odasında, üç kız; kuruyemiş, yeşil erik ve Diet Cola eşliğinde kaynatırken gülme krizine girdik. Herkes bir köşeye devrildi.

Bir ara neye güldüğümüz unutmuş, birbirimizin gülmesine gülüyorduk.

Sabah havaalanında beklerken arkadaşım "dün gece nasıl güldüysek hala karnım ağrıyor. Gülme kaslarım hamlamış. Üniversitedeyken her şeye gülerdik. Gülecek birşey olmasa bile hiç yoktan bir şey bulurduk" dedi.

Ben de okul zamanlarımda daha deli deli güldüğümü hatırladım.

Arkadaşımın babası "insan yaşlandıkça daha az gülüyor" dermiş.

Henüz kendimizi yaşlı kabul etmesek de seneler geçtikçe daha az güldüğümüzden, hak verdik ona.

"Aman çok gülme sonra ağlarsın" kültüründe yetişmiş olmamıza rağmen ben mümkün mertebe her kahkahaya boğulduğumda aklıma gelen bu saçmalığı kafamdan atmaya çalışırım.

Bir gülmeyi bile çok görmeyin be bize, bırakın gülelim. Ağlama zamanı gelince ağlarız nasılsa. Hayat hep bayram değil, gülersin, ağlarsın. Bu iki zıt eylemi birbirinin kuyruğuna eklemek niye?

Tamam, gülmekten ağlamaya dönüşen, kahkaha krizlerim olmuştur ama onlar da bir nevi deşarj olma halidir.

İş yerinde gülmeden geçirdiğim günlerim ki nadirdir; en yorulduğum, mutsuz olduğum zamanlardır. İş yaparken gülmekten daha güzel, enerji veren, verimi arttıran bir şey olabilir mi?

Bazı aklı evveller, buna "kaynatma, dalga geçme" gözüyle bakar ama onlara da "ağlama gülersin" diyenlere baktığımız gibi gözlerimizi devirerek bakıp, gülmeye devam ederiz.

Biri karşında kahkahaya boğulsun, ne olduğunu bilmesen bile gülmeye başlarsın.

Ne güzeldir kahkahanın bulaşıcılığı! Hiçbir ilaç koruyamaz seni, anında yakalanırsın.

Hele de gülmemen gereken bir yer ve durumdaysan. Tut tutabilirsen!

Uzun lafın kısası; kaç yaşında olursanız olsun, iki büklüm kahkaha haliniz, her daim sizinle kalsın!

Foto: flickr.com/photos/pinksherbet