Yani

Senelerce her gün açıp içimi boşalttığım bloga girip iki satır yazacak oluyorum, bir kalp çarpıntısı baş gösteriyor. Gözden ırak olan gönülden de ırak oluyormuş, anladım.

En son ne zaman yazdığımı hatırlamıyorum ama tek bildiğim hayat akıp geçti ve bu sefer gerçekten de günlerimi istediğim gibi geçirip kendimi özgür hissettiğim bu hayatı çok sevdim.

Ben hep mi bu hayatı istedim, sonradan mı böyle oldum, bilemiyorum. Hayata dair planlar yap da hayat sana nanik yapsın özlü sözüne katılmakla beraber, tamamen plansızlık insanı nereye götürür diye de bir durup düşünmekten zarar gelmez.

Aslında sen plan yap da olursa olur, olmazsa B planından devam edersin filan mı demek istiyor o söz?
Yani o zaman bir de B planı mı yapmak gerekiyor? E hani akışta olacaktık? 

Bakmayın sorduğuma, ben cevapları kendimce biliyorum. Size iyilik olsun diye sordum, azıcık düşünün de beyniniz paslanmasın. Hem küstah hem de çirkinim sanırım.

Havalar soğudu ve evden ancak vinçle çıkarılacak kıvama geldim. Seviyorum evde olmayı. Burası benim inim ve ben de kışın gerçek bir ayıyım. Uyuma kısmı hariç inimde sessiz sessiz takılıyorum. Arada iş için evden uzak kaldığım her gün, tek hayalim evin sıcağına kavuşmak oluyor. 

Sığınacak bir yerinin olması, gerçekten şükretmek için yeterli bir sebep. Bunu da bir düşünün. Minnet duyulacak bir sürü insana, koşula sahibiz de işte onlar çantada keklik diyoruz, değil mi? Demeyin öyle, hepsi akışta. Bir bakarsın akıntı alıp götürüvermiş senin yatağından onları. Sonra ağla, dövün, ne fayda? 

Böyleyken böyle. Kalın sağlıcakla.