Annem

Sana kendimi anlatmak, benim için ne ifade ettiğini, kelimeler ne kadar yetersiz kalsa da açıklamak için neden bu kadar beklediğimi bilmiyorum.

Bu, çocukluktan kalma herşeyin garantisi olduğuna dair bir yanılsamayı büyüdüğüm halde, içimde tutmamdan belki.

Belki de değil. Çünkü çocukken de en büyük korkum seni kaybetmekti. Filmlerde, gerçek hayatta annesi ölen çocukları görür, yanınızda ağlayamadığımdan, yatağıma yatınca saatlerce ağlardım bu korkuyla. Ya gerçek olursa diye.

Senden sadece fedakarlık ve iyilik gördüm. Bir insanın haddinden fazla fedakarlık yapmasının nasıl bir şey olduğunu ve bu derece fedakar olmanın ne kadar zor olduğunu.
En azından benim için. Sen başka türlüsünü bilmiyordun belki de.

Kendini önceliklendirmek, istemediğini söyleyebilmek mümkün olsaydı; belki şu anda bu hastalıkla uğraşıyor olmazdın. Çünkü içine attığın her duygu; öfke, kırgınlık, içinde fiziksel bir tahribat yapıyor. Ben buna inanıyorum.

Sana içimi açmaya çalışırken, seni suçlamaya başladım. Duygularımı da, bu şekilde sana en acı sözleri söyleyerek, bazen de sesimi yükselterek ifade etmedim mi bugüne kadar?

Gördüğün gibi bazı şeyler değişmiyor. Ama ben değişiyorum. Bir çok konuda değiştim.
En azından bu yazıyı yazabiliyorum.
Seninle, kıymetini bir yandan hep bildiğim ama bir yandan da yeterince hissederek, tadını çıkaramadığım eski, sıradan günlerimize dönmeyi o kadar çok istiyorum ki.

Seni kaybetmekten hala deliler gibi korkuyorum. Bazen bunun gerçekleştiğini düşünüyor ve görüyorum ki hayatta kalacağım. Ayakta durmaya devam edeceğim.

Hayat bu. Her ne yaşarsan yaşa, devam etme gücü hep orada duruyor.

Sadece ayakta durma çabası içindeyken, söylenmemiş sözler, yeterince ifade edilememiş iyi duygular, yol boyunca bana çelme takacak, dengemi kaybettirecek.

Lütfen iyileş anneciğim. Seni çok seviyorum.


Foto:angrychicken.typepad.com