Alıp başını gitmek

Bakıyorum öyle. Bazı şeyleri anlıyorum, bazılarını anlayamıyorum.

Anlamam da gerekmiyor her şeyi diyerek, teselli buluyorum. Yoruluyorum bazen, bazen çok mutlu oluyorum.

Dün, bize el sallayan, penceredeki tombul çocuk olmak istiyorum. Üç yaşında olmak, öyle bakmak istiyorum herkese. Şu anda da, bazı bazı, o çocuktan farklı baktığım söylenemez ama hayal kırıklıkları daha kırıcı oluyor, bu yaşta öyle bakınca.

Neyse çok da hayal kırıklığım yok aslında, ben izin verdiğim kadar. Söylenmek ya da şikayet etmek için de gelmedim, öylesine konuşuyorum.

Hayat, keyif almaya çalışmaktan ibaret olmalı. Kendini iyi hissettiğin insanlarla, huzurlu olduğun ya da neşelendiğin yerlerde bulunmaya çalışmalısın. Bu size tavsiye değil, kendimle konuşuyorum.

Bugün, evden çıkmadım ve keyfim kaçtı. Sadece evde kalmak değil elbette keyfimi kaçıran, oraya da girmiyorum şimdi. Her ne kadar yalnızlığı, evde oturmayı sevdiğimi söylesem de; son bir kaç yıldır aslında gezdiğim, sosyalleştiğim zamanlarda daha mutlu oluyorum. Sosyalleşirken arada kazalar oluyor ama onları da bir sonraki sosyalleşmeye eleyip, devam edersen, o da artık sorun olmaktan çıkıyor.

İnsanlar, içlerindeki sorunların hırsını başkalarından çıkarmaya başladığı anda, çok tehlikeli oluyorlar. Onlarla çok fazla zaman geçirdiğinde, zehirleniyorsun, dengeni kaybedip, yapmayacaklarını yapıyorsun.

Dikkatli olmak lazım. Yuları başkalarının eline teslim etmemek lazım.

Farkında olmak lazım, kendinin de, diğerlerinin de.

Her olanı üstlenmemek, herkesin davranışının sebebini, kendinde aramamak lazım.

Benimle değil, onunla ilgili, diyebilmek lazım.

Endişelerden ve endişelendirenlerden uzak durup, ruhu dingin tutmak lazım.

Bazen de, ben bu kurallarla oynamıyorum, diyebilmek lazım.

Oynamak güzeldir ama gerektiğinde; oyunu bırakabilmek de güzeldir.